De Vlucht

1. 30 minuten, inshallah

Gister vloog ik voor het eerst meer dan twintig uur naar mijn bestemming. Licht ontwennig stapte ik de grote boeing van de Emerites binnen. Het toestel naar Dubai was met twee verdiepingen en stoelen in rijen van drie opgesteld immens groot. Ik zat ver van het raam verwijderd, maar daar hadden ze iets op bedacht. Op de voor-, achter- en onderkant van het vliegtuig waren camera's geplaatst. De beelden kon je zien op een scherm voor je. Ik was gefascineerd door deze gadget, waarmee ik het opstijgen nauwgezet kon volgen. Ja, ik was er zelf meer in geinteresseerd dan het overweldigende aanbod films die te bekijken waren op hetzelfde scherm. Het eten was best lekker voor vliegtuigvoer en om de zoveel tijd kwam er een warm handdoekje langs wat naar citroen rook. De vlucht had al een beetje vertraging, maar hoe dichter ik de woestijn naderde, hoe langer het begon te duren. Het vliegtuig vloog zelfs even een stukje terug, omdat het te druk was om te landen in Dubai. Hierdoor kreeg ik steeds minder overstaptijd naar mijn ander vliegtuig. Gelukkig wist mijn buurman, woonachtig in Dubai, mij te vertellen dat alle intercontinentalen vluchten vanaf terminal 1 gingen en dat ik deze met de metro kon bereiekn. Er waren nog maar dertig minuten over om bij de juiste gate te komen. Mijn hoofd kleurde rood en ik werd zenuwachtig. Toen ik eindelijk door de douane was en wist naar welke gate ik moest, zag ik in rode cijfers dat ik nog 3 minuten had. Een man van het vliegtuig hielp me bij de gate te komen. In the heat of the moment (nog 1 minuut over) complimenteerde hij me met mijn uiterlijk en wilde hij me mee uit vragen.

2. Fartamorgana

Even dacht ik dat ik opgelucht adem kon halen toen ik in het toestel van Dubai naar Sydney zat, totdat mijn darmen op grote hoogte begonnen te protesteren. Elke minuut liet ik geluidloos een pufje en ik zat zo dicht op anderen dat ik maar mijn meest onschuldige blik heb opgezet. Awkward alert! Slapen bleek niet echt te lukken en dus koos ik een slaapverwekkende film uit: The Morning of the Earth (1971). Je ziet anderhalf uur lang niets anders dan surfers in Australie, Bali en Hawai, afgewisseld met een hanengevecht in Zuid-Amerika en een gebronsde torso die met een slijptol over zijn board heen gaat. Onder de beelden zaten gerustellende liedjes als 'I'll be Alright', 'First Things First' en 'Making it on your own'. Om kwart voor elf kom ik aan in Sydney. Uit het raampje van de taxi waait een warm zomerbriesje. Ik ben eindelijk hierrr.